John Fairhurst (UK) Bluesrock Missy Sippy Gent (10-04-2018) reporter & photo credits: Marcel info band: John Fairhurst info club: Missy Sippy booking: Quiet Crowd Bookings (Koen Stynen) mail © Rootsville 2018

Elke week is er wel iets te doen in de Missy Sippy te Gent, en elke keer weten ze ons te bekoren met een “specialleke”. Het was deze keer niet minder want ze kregen John Fairhurst op bezoek. Wandering blues man van de 21e eeuw: avonturen over reizen, drank en liefde, bluesbourbon gestookt met gypsy, flamenco & roots. Vorig jaar was hij hier al te gast en iedereen herinnert zich de vette ruige boogie & blues van deze briljante artiest! Hij is waarschijnlijk één van werelds beste Resonator Guitar Players van het moment volgens sommige bronnen van kenners.

John Fairhurst stond op Glastonbury en Secret Garden Party. Hij schittert in de film ‘Tomorrow’ van Martin Scorsese, verkocht vorig jaar de Paradiso in Amsterdam op geen tijd uit, heeft ondertussen al vier full cd’s uit en er worden er dit jaar nog 2 verwacht. Een concert dus om naar uit te kijken. Voor de gelegenheid brengt hij zijn vriend Toby Murray mee aan de drums.

Wie echter John Fairhurst met resonator had verwacht, was er aan voor de moeite, ikzelf inbegrepen. Na enkel nummers wist ik onmiddellijk waarom zijn bijnaam de “Wigan Jimi Hendrix” is. De Gentse juke joint was redelijk volgelopen voor deze avond, maar niet nokvol. Ik had voor het optreden kunnen kennismaken met John en het is een aangename, fijne kerel. Ik had ook al de soundcheck meegemaakt en dacht “oei!”. Luid, héél luid… en niet wat ik mij had voorgesteld.

Met ietwat vertraging kwam Marie, duiveltje-doe-al van de Missy Sippy het duo aankondigen. Die zetten meteen de toon met een stevige ‘Black Cat’, een nummer uit de laatste cd ‘Salt Water’. Ik kende de muziek van John Fairhurts via zijn akoestische nummers met de resonator en werd dus redelijk serieus ontgoocheld. Nu, met drummer Toby Murray, kregen we een elektrische set, stevig, rauw maar vooral hard en voor mij véél te luid. 

John heeft een doorleefde zware stem dat past in zijn stijl van muziek die soms klinkt als R.L. Burnside of een Junior Kimborough, maar zijn muziek neigt ook naar Jimi Hendrix en het zware werk van Led Zeppelin. Toby Murray is een goede energieke drummer en zijn drumwerk past perfect bij de stijl die John aanhoudt tijdens zijn optreden. Twee korte maar zeer energieke sets. ‘Going To See My Baby’ was het tweede nummer van de avond gevolgd door een schitterende, rauwe versie van Mississippi John Hurts ‘Pay Day’. Uit de nieuwe cd kregen we nog ‘Breakdown’ en ‘I’m Going Home’. Ik moet eerlijk toegeven dat de eerste set al bij al nog meeviel en ik er nog kon van genieten.

Na een korte pauze werden de debatten verder gezet, maar werd het ook harder, werd het nog meer Hendrix-achtig en eerlijk gezegd, dat is niet echt mijn ding. De rest van de aanwezigen konden echter wel genieten van songs als ‘No Shelter’, ‘Blood & Fire’, ‘Hungry Blues’ of de titeltrack van de laatste cd en meteen ook afsluiter van de avond ‘Salt Water’. Ik bleef op mijn honger zitten en zou graag eens de John Fairhurst zien, akoestisch en met de resonator, wie weet is dat iets voor een volgende keer.

See ya !!

Marcel